تهران- ایرنا- ورزشگاه آزادی تنها یک سازه بتنی با سکوهای پرهیاهو نیست؛ اینجا حافظه جمعی چند نسل است، جایی که هر فریاد، هر پرچم و هر اشک و لبخند، روایتی نانوشته از عشق به فوتبال را فریاد می‌زند. سال‌ها می‌گذرد اما آزادی همچنان می‌تپد، همچنان نفس می‌کشد و همچنان خانه‌ای برای رویاهای هزاران هوادار باقی مانده است.